هر چه ریزند سنگ در راهم
                       دانه دانه به صبر بردارم
                       با سرانگشت عقل بگشایم
                       صد گره گر زنند در کارم

                       خمّ عشق از من است در جوشش
                       چشمه ی زندگی زمن جوشد
                       بوئی از زندگی نبرده کسی
                       کو به آزار من همی کوشد

                       من زنم، آنکه با تبسم او
                       مهر و ماه و ستاره می خندد
                       گر غمین باشد و دل آزرده
                       شادی از خانه رخت بر بندد

                       چهره ی زندگی اگر اخموست
                       خرمی در وطن نمی بینی

                        این همه زان بود که جز اندوه
                       در نگاههای زن نمی بینی

                       صورت رشک ماه او دیری ست
                       می خورد سیلی از کف بیداد
                       طره موئی که پیش اهل نظر
                       معتبر بود می رود بر باد

                       کوهم و نیست باکم از سیلی
                       می زند باد بر سر و گوشم
                       کی شوم پست و کی شود بالا
                       خس اگر پانهاد بر دوشم

                       کوه اگر ایستاده پابرجاست
                       کوه اگر مظهر شکیبائی ست
                       نکته‌ای را به خاطرت بسپار
                       جنبش کوه نیز غوغائی ست